3/9/16

Amelia y Daniel (segunda parte)

imagen
DANIEL 

Es curioso cómo cambian las cosas. Así, sin más, una noche puede convertirse en algo completamente inesperado. La cita que llevas semanas esperando puede pasar a ser, sin que te des cuenta, un momento incómodo con una completa desconocida que parece no saber qué decir. 

Mientras miraba a aquella chica sentarse frente a él, Daniel pensó que tampoco conocía tan bien a Andrea. Habían hablado sin parar durante días, pero en aquel preciso instante sintió que para él era tan desconocida como la chica que lo miraba nerviosa. Amelia, había dicho que se llamaba. Estaba deseando escuchar lo que tenía que decirle. 

—¿Y entonces? —preguntó con voz tranquila. No quería sonar desesperado por saber qué había pasado con Andrea, aunque se debatía en silencio entre sentirse humillado o preocupado. 

Amelia carraspeó y rápidamente apartó la mirada para girarse en busca de la camarera que le había servido una cerveza poco después de llegar al restaurante. Daniel vio con impaciencia cómo la chica se acercaba la mesa, escuchaba lo que Amelia quería beber y se alejaba de nuevo. Su mirada volvió a los ojos de ella, esperando una respuesta. 

—Andrea no pensaba venir. Me lo dijo hace dos días. 

Daniel se la quedó mirando, atónito. No esperaba aquella respuesta. A decir verdad, no sabía muy bien qué esperaba, pero no era aquello. 

—¿Dos días? Hace dos días hablamos y no me dijo nada. 

—Eso no lo sé… Solo me dijo que no iba a venir y que no iba a decirte nada. Que… —Amelia suspiró y tragó, claramente nerviosa—. Que no podía hacerlo. No sé nada más. Lo siento. 

Sin saber muy bien qué decir, Daniel cogió la cerveza y dio un trago largo, dándose unos minutos para pensar. Algo seguía sin cuadrar, pero no sabía decir qué era. Estaba claro que apenas conocía a Andrea, pero para eso habían decidido dar el paso de verse en persona, ¿no? Para conocerse. 

—¿Y por qué no me lo dijo? 

—Oye, eso no lo sé… Yo solo he venido a avisarte de que no iba a venir, nada más. 

De pronto se sintió mal por ella. Al principio la había tratado no muy bien, desconfiando completamente de ella, con un tono nada propio de él. Y ahora se la veía nerviosa y agobiada, sin saber muy bien cómo comportarse o qué hacer a continuación. 

La camarera volvió a la mesa y depositó con cuidado un vaso grande de agua con hielo. Daniel lo miró con las cejas alzadas y subió poco a poco hasta toparse de nuevo con los ojos de Amelia. 

—Es que el frío me ayuda a relajarme. 

¿Por qué estaba tan nerviosa? 

—¿En pleno diciembre? 

—Siempre, en realidad. 

Daniel quiso seguir con las preguntas, pero justo entonces llegó la camarera. 

—¿Listos para cenar? 

Confundida, Amelia pasó la mirada de la camarera a Daniel, varias veces, con la boca entreabierta y la duda en sus ojos. 

—Eh… No, gracias, yo ya me iba. —Le dio una mirada de disculpa a la camarera y se puso de pie para ponerse el abrigo con prisa, torpemente—. Siento todo esto, sé que no ha sido lo que esperabas. 

—Oye, espera, no te vayas así. 

—Es que tengo que irme, de verdad, me he quedado más tiempo de lo que planeaba. 

Amelia se colgó el bolso al hombro, inspiró hondo y le sonrió con tristeza. 

—Siento lo de Andrea, y… Suerte. Encantada de conocerte. 

Daniel quiso decirle algo más para que no se diera la vuelta y saliese del restaurante, pero cuando consiguió unir el coraje suficiente, la puerta se cerró tras ella y volvió a quedarse allí sentado. Solo.
Ésta es la segunda parte de una historia corta que empecé a escribir tras terminar de ver uno de los capítulos de Cites, la serie emitida por TV3 y que se ha convertido en una de mis favoritas. Tengo escritas más partes, pero no tiene final. No es nada especial, no buscaba nada, solo practicar un poco  y jugar con los personajes y la situación, a ver qué salía. Espero vuestra sincera opinión. Podéis leerlo todo aquí ✍🏻

15 comentarios

  1. Espero muy sinceramente que ya tengas la tercera parte preparada y programada para mañana. ¡A muy tardar!

    ResponderEliminar
  2. Espero que no tardes mucho en subir la tercera parte!!

    ResponderEliminar
  3. Necesito más. Me encanta y me parece todo tan tierno y triste que se ha ganado toda mi atención. Estoy deseando leer más.

    ResponderEliminar
  4. Estoy intrigada. Quiero saber más. Me gustan mucho los dos personajes.

    ResponderEliminar
  5. Necesito más, me gusta y me intriga a partes iguales.

    ResponderEliminar
  6. Cris tía esto ha sido muy corto, tienes que subir algo más para compensar.

    ResponderEliminar
  7. Estoy intrigada. Quiero saber más. Me gustan mucho los dos personajes.

    ResponderEliminar
  8. Me encanta cómo escribes y la historia. Espero de verdad que subas la tercera parte pronto :)

    ResponderEliminar
  9. Esto es muy corto, necesito saber más. Es que me encanta.

    ResponderEliminar
  10. És interessant com dona la sensació que coneixes els personatges de tota la vida, i tanmateix no saps gran cosa d'ambdós. M'he adonat del detall quan Amelia diu que s'ha d'anar i Daniel no sap què dir-li perquè no la coneix.

    ResponderEliminar
  11. Estoy empezando a fangirlear y he gritado interiormente: No, Amelia, ¡no te vayas! ...
    En fin, voy a leer la tercera parte ahora mismo.

    ResponderEliminar

Pin It
Design by Winter Studio © 2015.
Si te llevas algo, no olvides mencionar la fuente ♥